Gesprek (1)

Toe ons klaar gelag het is daar ‘n lang stilte.

“Wat dink jy het geword van Mike?” vra ek hom skielik. Ek weet nie hoe ek by dié vraag uitgekom het nie, dalk omdat ons besig was om oor skool te praat.

“Mike wie?” vra hy.

“Mike man. Míke, Mike.” Hy lyk nogsteeds verward en ek besef ek sal moet uitbrei: “Mike man, met die mooi blou oë, pragtige smile, lispel, seks appeal.” Sy gesigsuitdrukking verander, en dit wil lyk of daar ‘n klokkie lui. Dan onthou ek dit skielik: “Mike met die wit onderbroeke.” Sy oë rek en hy glimlag skelm.

“Mike,” sê hy en rek die naam lank uit, “Mike, met die wit onderbroeke, Mike!”

“Ja man, Mike.”

“Ek onthou vir Mike.” Hy bly stil nadat hy dit gesê het. Hy kyk ingedagte na sy hande. “Ek onthou vir Mike,” sê hy weer, sagter.

“Wat hét geword van Mike met die wit onderbroeke?”

“Mike met die wit onderbroeke,” sê hy steeds ingedagte.